Erik Vlaminck
© Philippe Swiggers
Erik Vlaminck (1954) is een van de belangrijkste Vlaamse schrijvers van nu. Zijn recentste roman De zwarte brug werd boek van de maand bij DWDD. Als theatermaker is hij bekend van De Wattman en Miranda van frituur Miranda. Zijn Brieven van Dikke Freddy maken nu 25 jaar ophef, de beste zijn onlangs gebundeld In het Zilver. Hij is lid van de Koninklijke Academie voor Taal- en Letterkunde en is voorzitter van PEN Vlaanderen.
Editie 51 - 4 februari 2024
Iconen
Geeft een ontluisterende inkijk in de gang van zaken in een psychiatrisch centrum in het Vlaanderen van de jaren zeventig. De roman toont een kluwen van machtsmisbruik en onmenselijke bejegening. Amper vijftig jaar later dreigen de vergeetputten van toen vergeten te worden.
Editie 51 - 4 februari 2024
Dikke Freddy Forever
De onverbeterlijke brievenschrijver met het gouden hart. Sommige personages verdienen het eeuwig leven. Die logica bekruipt ons als lezer of toeschouwer wanneer de figuur in kwestie een waarheid representeert die het tijdelijke overstijgt. Dikke Freddy is zo iemand. Hij observeert waar het fout loopt in onze samenleving en zet zijn aangeboren gevoel voor sociale rechtvaardigheid om in bevlogen teksten. Op papier, maar ook op de planken. Dikke Freddy is alive en kicking. En dat is een hele geruststelling.
Editie 51 - 4 februari 2024
boeren. Omdat het gras niet groeit door eraan te trekken.
In het theaterstuk boeren vechten mensen tegen een wereld die ze niet kunnen vatten. Passie voor de boerenstiel botst met klimaatzorg en de klauwen van grootkapitaal. Broederhaat en broederliefde vechten om balans. Ook die ene vrouw die er niet is, speelt een rol. Het gaat in boeren over overmacht en mensenverdriet, wat niet wil zeggen dat het er altijd zwaarmoedig aan toe gaat. boeren zal op tientallen plaatsen gespeeld worden, telkens in schuren of stallen. Daar waar de boeren boeren. En leven.
Brandlucht
De auteur laat verschillende stemmen horen in deze roman over de banden van het bloed en het verleden. De vader en moeder van Elly vertellen hun verhaal, Elly zelf, en tot slot Linda. Elly zoekt naar haar identiteit, maar raakt verstrikt in het verleden en probeert de schepen
achter zich te verbranden, met verschrikkelijke gevolgen. Linda vindt een andere oplossing: alle banden verbreken en opnieuw beginnen, als Canadese. De vraag of haar dat gaat lukken, vormt het open einde van 'Brandlucht'.
Suikerspin
Bij de opzoekingen voor zijn gesmaakte roman fleuve - waarvan in 2006 het zesde en voorlopig laatste deel verscheen - stootte Erik Vlaminck in het archief van Diest op een kort krantenknipseltje uit 1912 dat in zijn nieuwe boek ‘Suikerspin' opduikt: 'In het gasthuis in de Langestraat werd gisteren, ijlings en per stootkar, een zogenaamde Siamese tweeling binnengebracht waarvan één helft schielijk overleden was. De politie is met man en macht op zoek naar de kermiskramer die met het geval betrokken is.' Rond dit waargebeurde feit heeft de auteur een slim geconstrueerde en beklijvende roman geweven.
Centraal personage is de verbitterde Arthur Van Hooylandt, een kermiskramer op de dool met als voornaamste bezigheid zijn oude paardenmolen elke dag een rondje te laten draaien in een versleten hangar. Tragisch maar hilarisch is de manier waarop deze drop-out ondertussen tegen alles en iedereen fulmineert in een rechtuit taaltje dat doet denken aan de nonkels uit 'De helaasheid der dingen' van Dimitri Verhulst. Vlaminck schetst zijn personages zonder vernis: in al hun - ook kleine - kantjes, maar hij doseert streng (de hoofdstukjes beslaan meestal drie à zes bladzijden) en laat de lezer zelf de familiegeschiedenis van de Van Hooylandts reconstrueren.
De zwarte brug
Een man is niet in staat zich aan te passen aan een veranderende wereld. Hij verliest zich in hunkeringen naar de geborgenheid van zijn jeugd. Tot hij er niet meer tegen kan. Leo Lenaerts (°1945) sterft in de zomer van 2015 op nog geen 200 meter van de plek waar ooit zijn ouderlijk huis stond. Het idyllische dorp waar hij opgroeide werd letterlijk van de kaart geveegd. Een gedwongen leven in anonieme stedelijkheid heeft Leo getekend en ontworteld. Zijn stem werd niet gehoord, zijn verzet was nutteloos, zijn onmacht werd rancune en die rancune werd redeloze woede. Met alle gevolgen vandien. In dit boek vechten wanhoop, onbehouwen vriendschap, sarcastische humor en verdrongen weemoed om voorrang. De zwarte brug is de schets van het leven van een onopvallend maar potentieel gevaarlijk man.
Een berg mens onder witte lakens
Een schrijver belandt in het ziekenhuis en moet daar noodgedwongen de kamer delen met een man die nooit zwijgt. Hij kan niet anders dan luisteren naar een markant levensverhaal. Hij heeft geen verweer tegen een onstuitbare woordenvloed die doorspekt wordt met een uitermate onverdraagzaam gedachtegoed dat bolster is voor een gekwetst bestaan. Deze roman werd geschreven in de taal die Vlaminck eigen is: een Vlaams volksidioom waarin burleske humor ernst omkadert.